top of page

Dlaczego dochodzi do uszkodzeń centralnego układu nerwowego we wczesnym etapie rozwoju dziecka?

Do najczęściej wymienianych czynników negatywnie wpływających na rozwój układu nerwowego należą:

 

1. Czynniki genetyczne działające przed zapłodnieniem i tuż po zapłodnieniu: na komórkę rozrodczą, czyli: genopatie oraz gametopatie;

na zygotę, czyli blastopatie – zaburzenia rozwoju zapłodnionej komórki (m.in. anomalie chromosomów);

 

2. Czynniki zewnątrzpochodne działające po zapłodnieniu (w ontogenezie):

na zarodek i płód. Zalicza się do nich: wirusy; bakterie; zakażenia przez pasożyty (m.in. toxoplazmą gondi); promieniowanie jonizujące; środki toksyczne; konflikt serologiczny; niedobory pokarmowe i witaminowe; zaburzenia w krążeniu płodowym i systemowym;

 

3. Czynniki działające na dziecko w czasie porodu: bezpośredni uraz czaszkowo-mózgowy; krwawienia śródczaszkowe; zaburzenia w krążeniu płodowym; środki toksyczne podawane matce;

 

4. Czynniki działające na dziecko po urodzeniu (encefalopatie wczesnodziecięce lub określone zespoły zaburzeń psychoneurologicznych):

  • urazy;

  • infekcje wirusowe i bakteryjne;

  • intoksykacje ksenobiotykami;

  • zaburzenia metabolizmu;

  • zaburzenia hormonalne;

  • niektóre schorzenia somatyczne (np. zaburzenia przemiany materii, niedożywienie powstałe w wyniku choroby somatycznej, nieprawidłowe funkcjonowanie gruczołów dokrewnych, reumatyzm).

  • bezpośredni uraz czaszkowo-mózgowy; krwawienia śródczaszkowe; zaburzenia w krążeniu płodowym; środki toksyczne podawane matce; 

 

Wpływ powyższych czynników na dojrzewający układ nerwowy zależy przede wszystkim od momentu ich zadziałania. Wyróżnia się bowiem w czasie rozwoju momenty, w których organizm jest bardziej wrażliwy na określone bodźce i jednocześnie bardziej też podatny na negatywne czynniki środowiskowe. 

Okresy te nazywane są okresami krytycznymi. Badania wykazują, że najbardziej wrażliwe okresy przypadają na pierwszy trymestr ciąży. Czynniki patogenne działające w pierwszych trzech tygodniach życia płodowego prowadzą zwykle do obumarcia zarodka. W kolejnych dwóch miesiącach powodują głównie zmiany morfologiczne i funkcjonalne. Doprowadzić to może do braku wytworzenia się narządów (agenezji) lub zwiększenia ilości komórek (hiperplazji).  W kolejnych trymestrach płód jest już mniej wrażliwy na działanie powyższych czynników. Należy jednak podkreślić, że nie bez znaczenia są zarówno natężenie czynników szkodliwych, jak i czas jego oddziaływania na płód. Nawet czynnik  o niewielkim natężeniu, działający stosunkowo krótko może doprowadzić do anomalii  w obrębie układu nerwowego. Ich następstwem są zwykle, występujące już we wczesnym dzieciństwie, symptomy zakłóceń rozwojowych, przejawiających się jako opóźnienia rozwoju psychoruchowego w tym również szeroko rozumiane trudności w uczeniu się. Dlatego tak ważna jest znajomość prawidłowego rozwoju dziecka oraz badania okresowe niemowląt, które pomogą ocenić poziom rozwoju dziecka i na wczesnym etapie rozpocząć ewentualną rehabilitację lub terapię dziecka. Tylko wcześnie podjęta terapia daje dziecku możliwość przezwyciężenia trudności. Jest to związane z plastycznością mózgu, która jest najlepsza do 2 – 3 roku życia i utrzymuje się na wysokim poziomie do ok. 6 roku życia. Te lata są więc kluczowe dla wspomagania zaburzonego rozwoju. 

Literatura:

  1. M. Steuden: Struktura i funkcja układu nerwowego. W: Podstawy neuropsychologii klinicznej. Red. Ł. Domańska, A. R. Borkowska. Wydawnictwo UMCS. Lublin 2009, s. 45–47.

  2. R. Borkowska: Neuropsychologiczne mechanizmy… .W: Neuropsychologia kliniczna dziecka…, s. 13–25.

bottom of page